Bahar, Erzurum'a gelmekten korkuyor. Çünkü binyılların beyaz egemeni, dağlardan şehri süzüyor hala

Mustafa Nezihi, Erzurum'un en nazlı, en kısa ömürlü mevsimini 'yaşamış gibi' anlatmaya çalıştı..

Uzaktan bakıp duruyorum o dağların beyazına. 'İzin ver artık' diyorum içimden. 'İzin ver başka renkler açsın arzın üzerinde. Yeşillensin yeryüzü. Sarı papatyalar açsın. Ağaçlar hangi çiçeğin rengine duracaklarsa dursunlar. Bak Mayıs ayına geldik. Baharın zamanı geçecek.'

Gerçi karlı kışların acemisi ben, burada fazla kar görmedim bu yıl. Zaten Erzurumlular da eski Erzurum kışlarından bahsedip duruyorlar. 'Bu yılı kışsız geçirdik' diyorlar. Ve bunu söylerlerken gizli bir özlem hissine kapılıyorlar gibi geliyor bana.

Kuşlar yuvalarını yaptılar ama...

Ama işte bu çetin olmayan az karlı kışın ardından bile bahar gelemiyor bir türlü. Ağırdan ağırdan kendini hissettiren bir bahar yeşillenmesi var yeryüzünün. Kuşlar yuvalarını kurdular ağaçlara. Ağaç dediysem tam yeşillenmiş, dalları çiçeğe durmuş ağaçlar düşlemeyin. Bu ağaçlar hala sonbaharın sonundaki yapraksız, çiçeksiz ağaçları çağrıştırıyor biraz. Gene de yetiyor yeşermeye başlayan çimenler; ağaçlara yuva yapmış buradaki kuşlara. Bu yüzden okulumun bahçesindeki ağaçlara yuva yapmış olan kargalar, çılgın bir koro tutturmuş, baharı kutluyorlar: 'Şükürler olsun bahar geldi. Sen çok yaşa bahar!'

'Yaz gelecek ve üç aydan fazla sürecek' mi Ahmet Murat?

Bahar; o hercai güzel. Birdenbire bin bir renk ve güzellikle kendini açığa çıkaran, dördün en cesuru. Kendini yaza kadar bekletiyor. Yaz gelince, o da gelmiş olacak. Aristo mantığını geçersiz kılmak için bekliyor. İki mevsim birden olacak, iki hali birden yaşatacak Erzurumlulara. Hem yaz olacak hem ilkbahar. 'yaz gelecek ve üç aydan fazla sürecek' mi? Hayır. Çünkü bu mevsimsel matematik; 2 çarpı 3, eşittir 6 olmayacak. 2 ile 3'ü çarptığımızda en fazla üç olur burada. Sonra sonbahar... bile demeden beyaz ev sahibi.

Böyledir gerçek. Çünkü ben İlhami Çiçek şiirinde bahar görmedim.

Bilgi kürekleriyle açılan yollar...

Baharın coşkun ve taşkın sevinci yoktur buralarda. Yaza özgü o oturmuş, o ağaçtan meyve koparan dikkatli sevinç vardır. Medreseleri çoktur. Tekkeleri azdır. Medreselerde ağır başlı işleyen bir eğitim sistemi olur. Tekkelerde ruh, musikinin ve cezbenin ritmine bırakılır. Menzile varmak için, bilgi kürekleriyle yol açılır medreselerde. Tekkelerde ruhun çiçeklenmesiyle yaklaşılır menzil-i maksuda.

Hep büyük ağabeydir, abladır Erzurum. Kardeşlerine göz kulak olmak zorundadır. Ölçülü gülmesi bundandır. Daha çok kardeşlerini eğlendirmek, neşelendirmek için sözün belini kırar.

Çaylar muhabbetle demlenirken, geçmiş olur bahar

Erzurumlular, uzun kış gecelerini, karla kaplı günlerini ısıtmak için bir araya gelirler ve muhabbet ehli birer söz ustası olurlar. Ocaklarda, semaverlerde, çaydanlıklarda çaylar demlenirken zaman da ilerler. Ama zaman hep biraz fazla ilerlemiş olur ve bahar da şöyle bir gülümseyip geçmiş olur.

Yani Erzurum'da bahar serazat gençliği çabucak olgunluğa devrediyor. Saçlarına güzel ölüm kışının aklarının birazdan düşeceğini düşünen bir insan misali.

Günler bahar için prova yaparken, yeryüzü ve ağaçlar yepyeni esvaplarını giyinmeye çalışırken... Yaz, vakur bir şekilde ve boğazına Erzurum tozu kaçmış olarak: 'Selamün aleyküm' diyecek.

Kaynak: Mustafa Nezihi Pesen www.dunyabizim.com

Fotoğraf: Nihat Kılıçoğulları