Zaman II. Meşrutiyet sonrasıdır. Asırlarca efendilerinin lütuflarına mazhar olup efendice yaşamış olan Ermeniler azıtmışlardır.

Her tarafta komiteler kurup fırsatlarına düşürdükleri Müslümanları kesmekte veya yakmaktadırlar.

Günlerden bir gün Erzurum eşrafından birisi bu komitacıların ellerine düşer. Ermeniler sevinçlidir. Çünkü büyük düşmanları ellerindedir. Onu ölümlerin en fecisi ile öldüreceklerdir. Bunun için bir tandırı iyice yakarlar maksatları tutsaklarını burada yakmaktır.

Müslüman lider kurbanlık koyun gibi akıbetini beklemektedir. Ancak bu insanın Allaha olan inancı tamdır. Biz ölüden diri, diriden ölü çıkarırız vaadi gereğince ümitlidir de.

O anda garip bir olay olur. Tandırın bacasından, değirmene boşalırcasına su akmaya başlar. Ermenilerin bazıları bayılmış bazıları ise oradan sıvışmıştır. Tabii ki Müslüman ellerinden kurtulmuştur.

Aynı anlardaki Haşiizade (Haşıl) Efendi'nin tekkesinde ise müritleri toplanmışlar zikir yapmaktadırlar.

Birdenbire Şeyh Hacı Haşıl Efendi zikri durdurur ve kovalarla su getirip halkanın ortasına dökmelerini emir buyurur söyledikleri hemen yapılır. Dökülen sular, ateşe dökülmüşçesine bir ses çıkarmağa başlayıp kaybolmaktadır. Kimseler bunun sebebini soramaz. Sonradan öğrenilir ki bu sular, Ermenilerin esir alıp da tandırda yakmak istedikleri Müslüman bir kardeşimizi kurtarmak için bir kaç günlük yoldaki bir tandırın üzerine dökülüyormuş.

Ermeniler ve bağlı bulundukları haçlı dünyası; zaman içinde anladılar, tespit ettiler ki; bu bölgede kötü emellerine ulaşamamalarının en büyük engeli Allah dostlarıdır. İşte Erzurum'un yetiştirdiği mümtaz şahsiyetlerden biri olan Hacı Haşıl efendiden bir tarihi anımı dersiniz, hikâyemi dersiniz, ders mi dersiniz takdir sizlerin.

Bu yazıyı okuyan her kardeşimin efendi hazretlerine ve Erzurum'umuzun yetiştirdiği tüm mümtaz insanlar ve tüm geçmişlerimiz için Allah rızası için fatiha okumasını rica ediyorum.

Rabbimin rahmet ve bereketi üzerinize olsun.